November 15, 2009



0% crime rate daw ang Pilipinas pag may laban si Pacquiao. Inaabangan kasi siya ng lahat ng tao sa Pilipinas kabilang na ang mga magnanakaw. mayaman o dugyot. Pero maliban sa walang traffic, walang krimen (halos) at naglipana ang ads ni Pacman, ano pa ba ang nangyayari pag araw ng laban ni Pacquiao?


5. Unofficial Holiday.
"Sa suntok ng Pacquiao, tumitigil ang mundo". Yan yung lyrics ng theme song ng "Pinoy Records". Totoo naman. Madaming nagkakansela ng lakad, ng date, ng trabaho at kung ano pang gawain para mapanood si Pacquiao sa TV. Nagiging automatic na dapat cleared ang schedule pag may laban si Pacquiao. At kung hindi man kayo i-excuse ng kung sino man eh malamang na scheduled ding nagkakasakit ang mga empleyado sa mga panahon na 'to. Ito na ang panahon ng get-together at family reunions. Dito nga sa 'min, si Mayor pinapahanda ang gym sa may munisipyo para dun ibroadcast ng libre ang laban ni Pacquiao. Umaga pa lang, ang dami ng tao. Nakikita ko sa daan yung mga naglalakad na iisa ang tinutumbok na direksyon. Tumitigil ang mga naghahanap-buhay kahit saglit. Nung minsan kailangan kong umalis, wala akong masakyang tricycle. Well, may tricycle naman sa terminal pero walang driver. Nandun kasi sila sa pinakamalapit na establishment na may TV. Nakikinood. Kaya kung may lakad ka sa araw na 'to, mabuti-buti pa medyo magprepare ka din ng schedule mo. Baka matagalan ka hindi dahil sa traffic jam kundi dahil walang traffic — wala kasing sasakyan.

4. Legal Na Inuman
Para 'to sa mga may-asawang talak ng talak pag umiinom sila. Ito ang panahong nagiging legal ang inuman. Kung dati, kailangan may special occasion pa para lang makainom ang mga lalaking ito, ngayon, "Laban ni Pacman" lang ang kailangan mo'ng dahilan at baka ipaghanda ka pa ng pulutan ng asawa mo. Minsan nga lang kasi ang laban ni Pacquiao at medyo ironic na para makapagrelax ang iba eh nanonood sila ng suntukan. Nagiging kapalit ng videoke/karaoke ang TV at ang pinaguusapan eh ang laban ni Pacman. Yung magkakapitbahay na ayaw magkita-kita eh nagtitipon sa iisang lugar para doon manood ng laban kahit na may sarili naman silang TV sa bahay nila. Pinagpaplanuhan pa yan ng iba. Kung sino ang bibili ng inumin, pulutan, kung saan gaganapin. At akalain mo naman yun. Nakainom lang, nagiging boxing analyst na agad ang lahat. Haha. Yun nga lang, pag nagkalasingan at nagkapikunan na, sila na ang ina-analyze... either ng pulis, ng doktor o paminsan, ng misis nila. Patay.


3. Libre At Legal Campaign Period
Sa parehong dahilan na nagbabakasyon ang mga normal na tao, nagbabakasyon din ang mga pulitiko. At ibahin mo sila. All of a sudden, biglang may sense of urgency na kailangan nilang pumunta sa kung saan man ang laban ni Pacman. Hindi mo alam kung bakit biglang nagsusulputan ang mukha nila pag may laban. Yung iba nga sumusundo pa kay Pacquiao sa airport. All of a sudden, super close. Para ano? Manghingi ng balato? Hindi siguro. Andun sila para kumiskis sa masa. Masa daw kasi si Pacman at malakas ang hatak. Pag nahuli mo ang loob niya, madaming taong bayan ang mahuhuli mo ang loob. "Mabait naman ata yang pulitiko na yan. Kaibigan ni Manny eh." Paminsan dapat magkaron ng charity presentation ang mga politicians. Sila naman sa ring................ Walang gloves, walang referee. Malamang sold out din yon.


2. Excused Ka Magmura

Kung dati, nasisita ang mga taong malulutong magmura, tuwing laban ni Pacman eh nagiging excused sila. Parang "Yehey!" na lang yun nga yon. Madaming nagkakasala ng dahil lang sa pagmumura ng di nila nalalaman. Damang-dama mo yung excitement. Damang-dama mo yung violence. Paminsan kasi, pag sumisigaw sila, with matching suntok-suntok pa sa ere. Gigil na gigil. Example: "Banatan mo... Banatan mo... Banatan mo!! BANA—UM! AH-YOWN, +@\9!\@ KANG 9@90 KA!!!!!!!!! WOOOOOOOOOOOOOOH!!!"

1. Nagiging Uso Ang Mga Psychic
Eto ang top na pinakaweird at nakakatawang nangyayari pag laban ni Pacquiao. Kahit sino ang kalaban, kahit ano ang dahilan, all of a sudden, biglang nagkakaron ng announcement ng resulta. Hindi naman nagtutugma ang mga lumalabas. Biglang natatalo o nananalo si Pacman na hindi man lang nagcommence ang laban. Kesyo may kamag-anak daw sila sa ibang bansa at advanced daw dun at napanood na nung kamag-anak nila at talo/panalo daw. In detail pa minsan ha? Alam nila kung san dumugo, bakit dumugo, kung TKO ba o decision, anong round at yung iba pang technicalities. Akala mo talaga nangyari. Maniniwala ka na sana kung nagtutugma yung mga kwento. Habang si Manny eh serious na nagcoconcentrate sa laban niya, ang mga Pilipino naman eh nagtatalo sa kung sino bang source ang reliable at hindi. Parati naman 'tong nangyayari. Hindi ko alam kung bakit kailangang taun-taon din silang magtalo kung sino nagsasabi ng totoo samantalang taun-taon din naman nilang napapatunayang pare-pareho silang mali. Talaga naman.

Totoong masaya manood ng laban ni Pacquiao. Nakaka-stir siya ng feeling of patriotism. Biglang napakasaya maging Pilipino. Nagsasama-sama lahat ng Pilipino para magbigay ng suporta kahit na paminsan nagmumukha silang ewan. Sabagay, wala naman tayong pakialam kahit mukha tayong ewan basta gusto natin gawin, di ba? Naaalala ko tuloy ang Dragon Ball Z sa mga panahon na ganito. Si Pacquiao si Goku at tayo yung mga taga-Earth. Sa oras na kailangan niya ng tulong, hinihingi ni Goku ang tulong ng mga tao. Tinataas nila ang mga kamay nila para mabuo niya ang kanyang ultimate finisher na Genki Dama (hindi Kame Hame Ha).

Sa suntok ni Pacquiao, biglang titigil ang mundo. Sa suntok ni Pacquiao, nagwi-wierd ang mga tao. Ano yan, kabilugan ng buwan? ^_^

Mga Bagay Na Nangyayari Sa Pilipinas Pag Laban Ni Pacquiao

0

Read More

October 31, 2009

Pokpok.

Brutal na salita. Isa yan sa mga pinakamatinding bansag na makukuha ng isang babae. Parang kahanay mo ang mga mamamatay-tao. Minsan mas masahol pa.

Pokpok. Adik. Magnanakaw. Malandi. Mang-aagaw. Bastos.

Yan at madami pa'ng iba ang mga salitang ginagawang bansag ng lipunan sa kapwa nila. Pare-parehong masama ang kahulugan. Pare-parehong hindi magandang pakinggan. Pero dahil ba ganito ang isang tao, ibig sabihin masama na siya?

Ipopost ko ito ngayon hindi para gumawa ng bagong paniniwala o baluktutin ang mga prinsipyo. Ipopost ko to ngayon para mabigyan ng linaw ang mga bagay na hindi pinag-uusapan dahil sa takot, kaba o pagka-ilang. Ipopost ko to ngayon hindi para gawing tama ang mali o gawing mali ang tama o para manghusga ng mga taong nambabansag o binabansagan. Nandito ako ngayon para isalaysay ang palagay ko'ng kabilang mukha ng isang kwento hindi lang ng nachihismis na pokpok kundi pati ng adik, magnanakaw, malandi, mang-aagaw, bastos, mamamatay-tao at iba pa.

Sino nga ba talaga ang masama?

Ang Katotohanan Sa Likod Ng Chismis Ng Pagiging Pokpok

0

Read More

September 30, 2009

Kung tutuusin daw, ang baha ay tubig lang... Tama, tubig "lang" na rumaragasa at mapanira.

Mataas ang lugar namin kaya naman pag umuulan, hindi ako natatakot na bahain. After all, ang pinakamataas na bahang nakita ko dito sa malapit sa min ay hanggang binti lang. Rare pa yun. Kaya siguro nung nakita ko'ng bubong na lang ang kita sa eskwelahan sa tapat ng bahay namin, nagkaron ako ng bahid ng takot.

Nang Makilala Ko Si Ondoy

0

Read More

September 25, 2009

Kung hindi mo alam ang group work, malamang hindi ka nag-aaral. Pero kung nag-aaral ka at hindi mo pa rin alam ang group work, malamang home tutored ka. Kung hindi pa din, magtaka ka na at magisip-isip. Baka akala mo lang, nag-aaral ka.

Pag may pinagawa ang isang prof na may kahirapan, kadalasan ang isa sa mga tanong ng mga estudyante, "Sir/Ma'm, pwede group work na lang yan?" Maliban daw sa masaya, may dalawang dahilan kung bakit mahilig sa group work ang mga estudyante:

1. Pwede kasi magshare. Yung legal na share, ha? Hindi yung illegal sharing A.K.A. kopyahan. Share din kayo sa gastos, share sa kain, share sa hirap, share sa sarap, share sa grade, share sa yellow pad, share sa halos lahat.

2. Ang kabaliktaran ng sharing. Waiting. (Ano?) Pwede kang tumunganga kapag magagaling ang kagroup mo. Hahayaan mo sila mag-isip at titingnan mo na lang ang finished product. Papaexplain mo lahat. Halos walang malalagas na brain cells sa'yo dahil halos spoonfed ka na.

Yan na sa palagay ko ang summarized advantages at disadvantages ng group work. At dahil most of the time ay napapadali ng groupings ang trabaho, hindi mo maiiwasan na magkaron sila ng problema. Parang hindi pa sapat na may problema kayong subjects, meron din kayong problema sa pera, utak at sa mga pasaway na kagroup.

Anu-ano nga ba ang hirap o problemang dinadanas ng mga estudyante pag dating sa group work?

Group Work Galore

0

Read More

August 4, 2009

Nagtataka ka ba kung may pasok ngayon o wala? O kung kelan ba walang pasok at bakit walang pasok? Look no further! Ito na ang isang convenient na site para sa'yo! Ito ang main site ng maypasokba.com! Simple lang siya. Isang malaking "MERON" kung may pasok at "WALA" kung walang pasok ang nakasulat sa gitna ng isang puting page. Nakakatuwa. Hindi masakit sa mata. At bulag ka kung hindi mo makita. Sa ilalim nun, merong maliit na sulat kung kelan ang pinakamalapit na date na walang pasok at kung bakit. Kung available, meron ding link dun na pwede mo'ng i-click para mas maliwanagan ka kung bakit nga ba walang pasok. Details kumbaga.

Maganda nito pwede sana siyang kontakin ng mga schools sa kung saan-saang place para pwede silang magpa-post ng mga date kung kelan walang pasok sa school nila at kung bakit. Pwede ring icheck kung anong area lang. Nakakatuwa naman.

Hindi pa rin malinaw kung sino ang gumawa nito ("admin" lang ang nakita ko'ng pangalan ng nagpost). Hindi ko rin alam kung bakit wala siyang dahilan sa paggawa nito. Siguro class president siya at lagi siyang tinatanong kung may pasok o wala. Nakakapikon nga naman yun.

Ang masasabi ko lang, nice concept! Konting palawak pa!

---

Credits: nakita ko ito sa plurk ni Martin. CLICK HERE para makita niyo.

May Pasok Ba?

0

Read More

June 29, 2009

Kahit saan, nakakainis at nakakainip pumila. Minsan nakakainis dahil mahaba ang pila. Minsan dahil mabagal ang service (ke mahaba o maiksi ang pila). Minsan naman, nakakainis yung kasama mo sa pila. Yung pinakahuling dahilan ang nangyari sa min ng friend ko kaninang tanghali. Nakapila kasi kami para i-submit yung High School ToR niya. Ewan ko ba kung bakit dapat kasama pa ko pero anyway, pumila nga kami sa pangalawang window ng registrar kasi dun maiksi. Nung kami na, nakakatuwa namang nagsara ang magandang window.

"Tara, dito na lang tayo." sabi ko sa friend ko, "Sarado na diyan."

Hindi na nagsalita si friend. Lumapit na lang siya sa kin at pumila kami sa dulo ng pila nang biglang nagsalita ang lalaki sa harap namin.

Contact Lens = Hindi Makabayan ... DAW

0

Read More

No Erasures. Erasures wrong.

Isa na yan sa mga directions/instructions pag may exam. Hindi naman dahil sa bawal magkamali ang estudyante. Hindi naman sa bawal magdalawang-isip. Nagiging tulong na kasi sa pandaraya ang erasures. Pwedeng burahin ang sagot para mangopya at pwedeng burahin/dagdagan/bawasan ang sagot at ipa-correction pagkatapos ma-check-an.

Pero hindi naiiwasan ang pagkakamali. Paminsan, kahit di ka naman nangopya o hindi ka nangta-tamper ng test paper mo eh nadadali ka ng masamang part ng rule na 'to. Pag nagkamali ka ng spelling ng Czechoslovakia o pag kinulang ka ng isang "s" sa Mississippi. Alam mo yung sagot pero yung pagiging tao mo yung naging dahilan kung bakit naging mali ang tama.

Nakakapikon.

Pero gagawa at gagawa ng paraan ang estudyante. Siyempre, dapat may resilience. Yung pagiging maparaan ba?

Wrong Erasures

0

Read More

UNANG PAGTATAGPO
Minsan, habang nagda-download ako ng Rock Musical Bleach : The Live Bankai Show Code 002, may pinapasok na bata ang tatay ko sa bahay. Maingay. Makulit. Salita nang salita. Tiningnan ko. Kapit-bahay pala naming may lahing intsik. Hindi ako mahilig sa bata pero hindi din ako galit sa bata. Siguro AYAW ko lang sa batang epal sa buhay na sumobra sa pagka-bibo eh nagiging atribido. Atribibo ika nga. Hindi ko na lang pinagpapansin kung ano man ang sinabi niya basta wag niya lang ako guguluhin kasi panonoorin ko na ang part 1 ng na-download ko.

"Ano'ng ginagawa mo?" sabi niya sa kin.

Ang Mayamang Batang Atribibo

0

Read More

June 16, 2009

"Form two lines." sabi ng teacher ko sa Speech kanina, "Each group must have the same number of members."

Medyo nahirapan pa kami magbilang dahil ewan. Ang simple lang naman magbilang. Basta ang ending tig-16 members kami. Pinapili ng leader. Pinagtutulakan ko'ng pilit si Neil. Kinunchaba ko na din yung mga members na iba na pag tinanong kung sino leader, si Neil ang isagot. For the lulz lang. Trip lang. Tutal kasiyahan lang naman 'to.

"Choose one leader." sabi ng teacher ko.
"NEEEEEEEEEIL!" sigaw ng group namin.
"The winner of this game will receive an additional five points in the first quiz."
"ZAAAAAAAAAI!" sigaw ng mga kagrupo ko.

Anak ng teteng. Plus five points lang pala ang katumbas para ipagkanulo ako ng mga damuho ko'ng group mates. Hindi man lang ten o twenty. Hindi man lang exemption. FIVE POINTS. Desperate ba kami masyado? With matching ever so bonggang tulakan pa. Ayoko sana kaso "sayang ang five points".

The Evolution Of Chismis Begins With Wrong Grammar

0

Read More

June 14, 2009

Maaga akong nagpunta sa bahay ng friend ko sa Balagtas, Bulacan kaninang umaga. Kailangan ko kasing isauli ng maaga yung 2GB SD Card na hiniram ko dahil gagamitin niya sa camera. Dalawang sakay mula para makarating sa kanila. Dalawang sakay din pauwi. Nasa jeep kami ni Marvin pauwi habang hinihintay itong mapuno. Medyo matagal. Kami pa lang kasi ang sakay pero at least nasa unahan. May sumakay na babaeng naka-white at umupo sa likuran ng driver. Wala pa'ng ilang minuto, nagtanong siya bigla, "Manong, hindi pa ba kayo lalakad?"

Hindi Masamang Maniwala Sa Jeepney Driver

0

Read More

June 12, 2009

"Bakit wala kang pasok bukas?" Tanong ni Marvin sa pinsan niyang si Karen.
"Araw Ng Kalayaaaaaaaaaaaaan!" Sagot agad ni Karen na pang-Little Miss Philippines.

Waw. Naturuan ng maayos. Nakikinig sa teacher. Mainam, mainam. Ako naman si bruha, bumanat ako ng, "Ano ibig sabihin non?"

"Malaaaaaaaaaayaaaaaaaa! Walang pasok!" Mabilis na sagot ni Karen.

Natawa na lang ako.

Si Karen ay five years old. Kakasimula pa lang niyang pumasok sa eskwela nung June 1 at ito ang una niyang "holiday".

Bakit Walang Pasok Bukas?

0

Read More

June 11, 2009

Paalis ako kahapon para pumunta sa mama ko nang makita ko'ng may tatlong bata sa baba. Isang babae at dalawang lalaki. Siguro mga four years old lang sila pababa.

"Umalis ka nga dito! Umuwi ka na!" sabi nung isang batang lalaki sa batang babae. Sumimangot yung babae pero tumayo na din siya ng padabog at naglakad na papunta sa bahay niya. Sinigawan pa nga siya ulit ng, "Umuwi ka!"

Hindi na lumingon yung batang babae. Tuluy-tuloy na lang siyang naglakad hanggang dumating sa pintuan ng bahay nila. Nung pagkahawak niya sa door knob, sinigaw ulit siya nung batang lalaki, "Sige, umuwi ka para di na kita bati! Pag umuwi ka, di na kita bati!"

Lalong napasimangot yung batang babae na ngayon lang gumanti ng sigaw.

"Di ba gusto mo nga umuwi ako!? Ano ba talaga!?"

Natawa na lang ako habang naglalakad palayo. Pati pala sa mga bata uso yung sala sa init, sala sa lamig. Hindi ko alam kung ito ang mga batang resulta ng nakikita sa matatandang walang katwiran o ito yung mga batang pinagmumulan ng mga matatandang walang katwiran.

Ano ba talaga!?

Magulong Sigawan

0

Read More

June 10, 2009

Kaninang umaga pumunta ako sa Dunkin Donut para dun mag-almusal. Para lang maiba at mag-feeling sosy kasi kahit pa ba may umusbong na Starbucks dito sa 'min eh malamang na presyo pa lang, malilimutan ko na ang gutom ko. Matagal na din kasi ako'ng hindi nakakapag-Dunkin Donut mula nung matapos ang school year.

Iced coffee at dalawang Choco Candy Sprinkle donut ang balak ko'ng orderin. Pagdating ko sa maliit na tindahan, may naunang nakapila sa akin. Ayos lang. Dalawa lang naman sila. Dalawa din yung nagseserve. Hindi naman siguro ako matatagalan nito. Medyo naglalaway na din kasi ako sa matamis nung oras na yun. At dahil dalawa yung nagseserve, sabay na naka-order yung dalawang nauna sa kin.

Yung babae umorder ng tatlong donut for take-out saka nagbayad at umalis. Yung lalaki naman umorder ng isang donut, isang Bunwich at isang iced coffee. Inaabot ng ilang minuto ang pagpre-pare ng iced coffee at Bunwich kaya yung isa sa dalawang service crew eh umalis para iprepare na ang inorder. Mabilis namang inenter ng babae ang order niya sa cash register.

"77 pesos po, sir."

Tumango ang lalaki.

Ayos. Makaka-order na ko...

...Akala ko.

Minsan Mahaba Ang Pila Dahil...

0

Read More

June 5, 2009

Awa.

Yan ang nagiging pangunahing dahilan kung bakit paminsan may mga taong nagpapalaki ng halimaw. Depressed siya. Malungkot. Down. Suicidal. Awa ang kadalasang naitutugon sa mga ganyan at awa ang isa sa mga bagay na napakahirap alamin kung sobra na o tama lang. Araw-araw mo'ng pakikinggan ang problema niyang paulit-ulit at araw-araw din siyang dadaing. Araw-araw mo'ng ipapahiram sa kanya ang balikat mo at araw-araw din siyang sasandal sa'yo.

Sa bawat pagkakataong matutumba siya, itatayo mo ulit. At sa bawat pagtayo na lang, andun ka. Hindi na siya natutong tumayo mag-isa dahil nga parati mo siyang itinatayo. Kung hindi man ikaw, isa sa inyong magkakaibigan.

Ayos lang dahil magkakaibigan kayo. Normal lang sa magkakaibigan ang magsaluhan at magtulungan.

Parati.

Pinapalampas niyo ang kamalian dahil baka madami siyang problema. Hindi niyo na siya hinihingian ng sorry o ng paliwanag dahil inuunawa niyo siya. Papano na siya pag wala kayo?

Ganun talaga ang magkakaibigan. Nag-uunawaan.

Parati.

Parati na lang ba talaga?

Ang Pag-aalaga Sa Isang Halimaw

0

Read More

June 3, 2009

Merong panahon na madalang ako'ng tumambay sa chatroom ng stamariaster. Nung panahon na yun, kahit pumasok ako sa chatroom ng nandun kayo, hindi niyo ko mapapansin. Pero minsan isang gabing naisipan ko'ng tumambay sa chatroom, may nagbanggit ng "love". Wow, love. Ano 'to, high school? Pero dahil may topak ako, naki-ride ako. At dahil nga topak ako, nagsubok ako'ng mag-isip ng kakaibang topic. Napakadaling kumuha ng response pag nabanggit ang topic ng one-sided love. Yung tipong "mahal ko siya ngunit mahal niya ay iba kaya't ako'y nasasaktan, nagtiis at nagdurusa sapagka't ako'y balewala ngunit ano'ng magagawa ko kung mahal ko siyang talaga"... Description pa lang, pang-lyrics na. Super common ang one-sided love dahil halos lahat kung hindi man lahat ay nagdaaan diyan. Kaya papano ko gagawing rare ang isang super common?

The Other Side Of One-Sided Love

0

Read More

June 1, 2009

Alam niyo ba kung ano ang meaning pseudo? Ayon sa wikipedia.com:

The prefix pseudo (from Greek ψευδής "lying, false") is used to mark something as false, fraudulent, or pretending to be something it is not.

Sa tagalog, ang "pseudo" daw ay idinudugtong sa isang salita para maipaihiwatig na ito ay hindi totoo, nanloloko, mapagpanggap o maging isang bagay na hindi naman ganon.

Ano ngayon ang ibig sabihin ng isang "pseudo-relationship"? Kung kukunin natin ang kahulugan ng pseudo, makukuha nating isa itong "fake relationship". Sa isang logical na paliwanag, it makes sense pero sa totoong buhay, may mas malalim pa'ng kahulugan ang pseudo-relationship kesa sa sinasabi ng mga salita nito. Mas mahirap pa 'tong i-solve kesa sa Math; mas madalas pa'ng pagtuunan ng pansin ng mga estudyante kesa sa pag-aaral nila; mas nagiging dahilan ng kawalan ng tulog kesa sa maiingay na kapitbahay na nagvivideoke hanggang madaling araw; at mas nagiging problema pa kesa sa kung papano mo ipapaliwanag sa magulang mo kung bakit ka bagsak. Sa mga hindi naka-experience, sasabihin niyong "OA nito" pero if you've been there, masasabi mo na "Oo nga".

Ang pseudo-rel ba ay katulad ng MU (Mutual Understanding)? Yes and no. Bakit?

Pseudo-ing : Pirated "China" Boyfriend/Girlfriend

3

Read More

Kumusta? Welcome sa Kwentong Kabute — ang Tagalog ko'ng blog. Ibig sabihin, lahat ng post ko dito puro Tagalog. Sa mga hindi nakakaalam kung ano ang kabute, sa Ingles, mushroom po ang tawag do'n. Bakit "Kwentong Kabute"?

Kabute kasi kadalasan ang tawag ko sa sarili ko. Isa ako'ng kabute na may alagang marshmallow na *squish, squish* lang ang sinasabi pero madaming ibig sabihin.

Kabute siguro dahil pasulput-sulpot ang ideya ko. Minsan nandiyan, minsan wala. Ngayon nandito, mamaya wala na. Nakakainis din para sa kin ang mga ganung sitwasyon dahil paminsan, may gusto ako'ng isulat pero hindi ko magawa dahil sa mga sitwasyong hindi maiiwasan tulad ng pagiging nasa kalagitnaan ng klase, sa loob ng umaandar na sasakyan o paminsan, kahit alas tres ng madaling araw pag naalimpungatan at nahihirapan ng matulog ulit.

Kabute dahil kung anu-ano lang ang naisusulat ko. Hindi ako katulad ng ibang blogger na naka-focus sa isang topic ang blog tulad ng pelikula, telebisyon, showbiz, animé at kung anu-ano pa. Ang blog na 'to, kung anu-ano ang laman katulad ng dami ng uri ng kabuteng matatagpuan natin sa mundo.

Kabute dahil iba't iba ang impact sa tao. Merong kritikal. Merong wala lang. Merong masarap. Merong nakakabanas. Hindi mo alam kung ano ang magiging epekto sa'yo ng kabute hangga't hindi mo tinitikman dahil paminsan, kahit marunong ka'ng tumingin, hindi mo alam baka sumablay ka rin.

Kabute dahil madalang makita. Hindi pinagkakaguluhan. Hindi pinapansin. Paminsan nga pinapatay pa.

Kabute dahil madaming kulay. Madaming hugis. Madaming mukha.

Sari-saring kabute.

Sari-saring kwento.

Welcome sa mundo ng kabuteng katulad ko.


P.S.
"Squish, squish!" sabi ng marshmallow ko.

Krungkrung Kabute

0

Read More

April 2, 2009

Maingay ang hallway nung mga oras na yun pero sa kung anong dahilan parang wala na siyang naririnig. Dahil ba sadyang madami siyang iniisip sa sandaling yon o dahil masyado siyang abala sa pag-tutok ng atensyon niya sa iisang bagay na mahalaga?

"Aalis ka ba talaga?" Sabi sa kanya ng isang lalaki sa tabi niya kung saan kanina pa nakapako ang paningin niya, "Bakit ka aalis?"

Hindi niya na alam kung ilang ulit na siyang napupundi sa paghahanap ng sagot sa tanong na yun. Hindi sa mahirap sagutin kundi alam niya kung bakit niya gustong umalis pero hindi niya lang maipaliwanag kung bakit. At nakakainis pag merong mahirap ipaliwanag dahil paulit-ulit ka nilang tatanungin. Nakakainis sumagot pero nakakainis ding hindi sumagot. Hindi na niya alam kung saan siya lulugar.

"Bakit ka aalis?" Inulit pa talaga.

Dahilan

0

Read More


February 27, 2009 nang isulat ko ang blog post na 'to. Wala pa kaming internet nun kaya inintend ko'ng i-upload to pag nakapag-internet na ko sa labas hanggang sa nalimutan ko na. Ngayon, habang nag-aayos ako ng files para makalimot sa isang bagay na bumabagabag sa kin, nakita ko 'to. Nalimutan ko nga kung ano nga ba 'tong file na 'to. Ide-delete ko sana kaso binuksan ko muna at eto nga ang nabasa ko.

----------------

Sorry, Mario… But Our Princess Is In Another Castle

Saksakan ng bwiset yang linya na yan. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na ba ko’ng naglaro ng Mario (kahit ano’ng version pa yan) pero napakadalas ko’ng makita ang linyang ‘to. Sa totoo lang, hindi ko alam kung bakit ito ang title ng sinusulat ko ngayon. At kagaya nu’n, hindi ko din alam kung bakit ko ‘to sinusulat ngayon.

Ugali ko na talagang magsulat para mailabas kung ano man ang saloobin ko tungkol sa kahit ano — mula sa mamang nagtitinda ng fishball sa labas hanggang sa epic na pang-aapi ng mahirap sa mayaman. Pero sa pagkakataong ‘to, hindi talaga malinaw kung ano ba talaga ang gusto ko’ng isulat.

Ilang araw na din ako’ng bangag sa sarili ko’ng kalituhan. Madaming bagay ang nangyari. Mahirap ikwento dito. Hindi ko alam kung lahat ng tao dumadaan sa ganito basta ako, basag ang orientation ko tungkol sa madaming bagay. Hanggang sa oras na sinusulat ko ‘to, hindi pa rin bumabalik sa tama ang diwa ko. Ngayon ko lang din naranasan na magsulat ng sobrang walang direksyon. Mahirap pala yung tumitig sa screen at pinanonood mo lang kung ano’ng related na salita ang ita-type ng daliri mo.

Kaninang umaga, na-virus ang computer ko. Hindi ko na ikukwento kung san galing yung virus, kung bakit o kung ano. Basta ang importante sa kwento, na-virus ang computer ko. Pinasok ng matindi ang system ko. Wallpaper lang ang natira sa desktop ko. Hirap pati taskbar ko. Gula-gulanit yung mga folder ko. Hanggang sa kasuluk-sulukan ng hard drive ko, may virus. Wala ako’ng anti-virus noon dahil walang kwenta ang mga nakukuha ko’ng kopya. Lahat sila required na i-update ang database through the internet. Eh wala kaming internet. Sinubukan ko’ng mag-install ng anti-virus pero huli na. Bago din kasi yung virus na yun. Nakakatawang nakakaawang IT student pa naman ako’ng naturingan at nanggaling pa man din ako sa Computer Engineering tapos wala ako’ng matinong anti-virus. At ang malupit nun, dahil sa wala ako’ng CD-RW at dahil pati USB Flashdrive ko ay may virus, wala ako’ng nai-backup — KAHIT ISA.

Sorry, Mario… But Our Princess Is In Another Castle

0

Read More

March 19, 2009

Nitong Wednesday, nakapila ako sa registrar para magpatatak ng examination permit. Dala ko pati mga transaction cards ng mga kaklase ko kasi meron silang klase the whole day at wala ng panahon para kumpletuhin yung clearance nila in time for tomorrow. Gagawa pa sila ng mga completion ng requirements kaya since tapos na naman ako at wala naman ako'ng klase (dahil 3 subjects lang ako ngayong sem), ako na ang nag-asikaso. While I was waiting in line for my turn, hindi ko maiwasang marinig ang usapan ng dalawang babaeng IT students na tatawagin kong sina Ana at Fe.

Medyo may kinalaman sa computer yung ilang terms...

Finals Dementia

0

Read More

March 15, 2009

Hindi ako mabuting anak. Hindi ako mabuting apo. Hindi ako mabuting miyembro ng pamilya ko.

Essay ng nagrerebeldeng anak? Hindi.

Hindi dahil wala ako’ng problema sa magulang ko. Mas malaki ang problema ko sa mga hindi ko magulang.

Lumaki ako’ng open-minded lalo na pagdating sa pagbabago at pagkakaiba-iba. Tanggap ko na nagbabago ang mundo at dapat na maging bukas ang isip ko sa kung papano ito tumatakbo. Alam ko’ng kasabay ng panahon, lumilipas ang mga nakasanayang dapat sabayan ng pagkatao ko. Pinaintindi sa akin na magkakaiba ang mga tao pagdating sa pag-iisip at prinsipyo pero hindi yon sapat na basehan para tawagin silang mabuti o masama. Meron man silang ginagawa na hindi ko sinasang-ayunan, hindi ko obligasyon baguhin ang mga aspetong yun ng buhay nila maliban na lang kung kailangan na talaga.

Sabi nila, kung ano ka, yun daw ang igaganti sa’yo. Alam ko’ng hindi lahat ng tao ay tanggap ng lahat ng nasa paligid nila. Meron at meron ka’ng makikilalang ayaw sa’yo o talagang mainit lang ang dugo sa’yo pero so what, di ba? Hindi ka naman nabubuhay para i-please ang lahat. Inakala ko’ng ang pagiging open ang pinakamabisang paraan para maiparating sa ibang tao ang ibig ko’ng sabihin.

Nakakatawa.

Nakakatawang mga kadugo kong naturingan ang mismong humuhusga sa akin.

Kinakaibigan ko ang kahit sino’ng mabait — kahit pa ba lasenggo, pokpok o bobo. Basta mabait. Basta kaya makipag-galangan sa kin. Basta kakaibiganin din ako. Kadalasan, wala sa kin ang pagiging babae at lalaki, tomboy o bakla ng mga kaharap ko dahil sa katapus-tapusan, pare-pareho din silang tao.

Nakakatawa.

Nakakatawang mga nagnanasang tumulong sa kapwa ang mismong humuhusga sa iba.

Lumaki ako’ng kasama ang mga pinsan ko’ng lalaki kaya siguro wala na sa kin kahit puro lalaki ang mga kasama ko. Sabi nila pag mahilig ka daw sa lalaki, may taglay ka’ng kalandian. Hindi naman ako mahilig sa lalaki. Sa totoo lang, hindi ako marunong kumilatis ng gwapo. Kahit nga nagkakandarapa na yung mga babae sa isang guy, dedma lang kasi walang dating sa kin. Mataas siguro ang standards ko kasi gwapings yung mga kasama ko’ng lumaki kaya normal na sa kin yung mga ganung mukha.

Nakakatawa.

Nakakatawang mga nagkukunwang tahimik na nilalang ang mismong humusuhga sa akin.

Nilalabas ko ang saloobin ko. Artist ako kaya siguro may sarili ako’ng paraan sa pag-express ko ng sarili ko. Mahilig pa ko sa animé kaya mas expressive ako than most people. Iba ako manamit. Iba din ako magsalita. Iba ako sa mga taong nasa paligid ko.

Akalain ko ba’ng mali ang maging iba.

Nakakatawa.

Nakakatawang mga taong nagsasabing hindi ka dapat manghusga ang mismong humuhusga sa akin.

Mga taong nagsisimba linggo-linggo.

Mga taong may mga altar sa bahay.

Mga taong nagsasabing dapat na tinatanggap ang kamalian ng iba.

Hindi ko alam kung bakit kailangang i-filter nila ang mga kaibigan ko. Hindi ko alam kung bakit kailangang bilangin kung sino ang pumapasok sa bahay ko. Hindi ko alam kung bakit dapat ako’ng pigilin maging masaya.

Habang sinusulat ko ito, kasalukuyan ko’ng dinadamdam bawal ako’ng magdala ng kaklase o kaibigan sa bahay. Kahit sino. Basta hindi nila kilala, hindi pwede. Weird kasi hindi naman sila dito nakatira tapos anlupit nila magbawal. At hindi rin naman ako minor de edad. Hindi na ko pwedeng mag-movie marathon sa bahay namin ng kasama sila. Ako na lang mag-isa. Hindi na ko pwedeng tumawa habang nagsu-surf sa net kasama sila. Ako na lang mag-isa. Hindi na ko pwedeng magsabing dumayo sila sa bahay para dun na lang gumawa ng program. Dapat ako na lang mag-isa.

Mag-isa.

Alone.

Loneliness or being alone is one of the things I fear most. Takot ako’ng mapag-isa siguro dahil isinilang ako ng mag-isa at hindi ako biniyayaan ng kapatid. Contrasting ang kinalakihan ko’ng mundo kaya parati ako’ng nasa gitna at sa mura ko’ng isip noon, pinipilit ko’ng unawain kung bakit ganun ang mga matatanda.

“Kung talagang si Lord ang may alam ng lahat at sinasabi ng matatanda na alam nila ang lahat, ibig sabihin ba diyos na din sila?”

Kakaiba ang nagagawa ng pera, pag-aari at kapangyarihan. Dahil ba kaya mo ako’ng tanggalan ng mga materyal na bagay, kailangan ko ng baguhin ang prinsipyo ko para i-adapt ko ang prinsipyo mo? Dahil lang ba nauna ka’ng pinanganak sa kin, ibig sabihin kaya mo ko’ng intindihin ng hindi mo inaalam ang lahat?

Masakit na masakit sa kin ang sabihing hindi ako dapat “ganun makipagkaibigan”. Bakit? Dahil ayaw nila sa mga kaibigan ko, ayaw ko na din dapat?

Bakit?

E ano ngayon kung nagmumura sila? Mabait naman sila. E ano ngayon kung may kalibugan silang taglay? Nandiyan naman sila pag kailangan ko. E ano ngayon kung hindi sila matatalino? Iniintindi naman nila ako. E ano kung hindi sila nanggaling sa marangyang pamilya o mayamang angkan? E ano kung hindi sila Katoliko?

Wala na bang halaga kung dinadamayan nila ko? Wala na bang halaga kung pinapahid nila ang luha ko? Wala na bang halaga kung pinapasaya nila ako araw-araw?

Wala bang halaga kung nagiging dahilan sila kung bakit ako gumigising uma-umaga — kung bakit hindi ko naiisip lumaklak ng pampatulog para mahimbing mula sa problema?

Wala bang halaga na sa kabila ng mga kapintasan nilang nakikita ng iba ay mabubuti naman silang tao sa loob?

Wala bang halaga ang kahit konting kabutihan sa kanila?

Kung ang Diyos nga ililigtas ang Soddom at Gommorah kung may iilang hibla ng mabubuting tao, bakit ang tao agad itinatakwil ang kapwa nilang may kabutihan naman?

Pakiramdam ko ngayon, para ko’ng pinutulan ng braso. Sobrang kulang. Pakiramdam ko pinagbawalan ako’ng maging masaya. Pwede daw ako’ng magsaya sa ibang paraan... Tulad ng ano? Bakit kailangang ipilit nila sa kin ang hindi ko naman libangan?

Twenty-three years old na ko this coming November 25. Ang tagal ko’ng nagtiis at naghintay para maging 18 dahil doon ko inakala na magkakaron ako ng konti pang kalayaan. Doon ko magagawa ang gusto ko. Pwede ko ng sabihing “hindi na ko bata”. Sinunod ko ang gusto nila nung mga panahong iyon. Bahay-eskwela. Eskwela-bahay. Hindi ako lumalabas para makisalamuha dahil ayaw nilang magkaroon ako ng impluwensiyang alanganin. Hindi ko gusto ang unang kursong kinuha ko pero yun pa rin ang kinuha ko dahil ayaw nila sa gusto ko. Wala pa ko’ng 18 nun at inakala ko’ng baka nga tama sila. Baka nga... Baka nga...

Baka nga...

Baka nga ikamatay ko ang kurso ko.

Araw-araw na impyerno ang paggising para gawin ang isang routine na inaayawan ng katawan mo. Ginagawa mo na lang para sa madla, para sa paningin ng iba. Wala palang kwenta ang ganun. Eto ang ginagawa ko pero nasa iba ang puso ko.

Ang hirap pala.

Bastusin ang naka-short. Parang cabaret ang computer shops at adik ang mga computer gamers. Pokpok ang mga mapormang magbihis. Hindi nirerespeto ang mga tumatambay sa labas. Malandi ang tumatawa sa daan at masagwang maglakad sa kalsada na lalaki ang katabi mo kahit na wala kayong ginagawa.

Ilan lang yan sa mga prinsipyong at patakarang hindi ko naintindihan at hanggang ngayon ay hindi ko naiintindihan. Pero inunawa ko lahat at pinilit ko’ng matuto bilang paghahanda sa edad na hinihintay ko. Binibilang ko ang taon.

Konti na lang. Konting tiis na lang.

Tumuntong ako ng 18. Madami ako’ng gustong subukan. Madami ako’ng gustong gawin. Agad kong hinawakan ang sinulid ng kalayaang abot-kamay ko lang. Madami ako’ng tanong. Madami ako’ng gusto pa’ng matutunan. Gusto ko’ng makita ang mundo dahil inakala kong pwede na pero tama ang kasabihan.

“Walang akalang tama.”

Ang mga nauna pa’ng rules, nadagdagan ng bagong set nung sinubukan ko’ng alamin kung ano ang nasa labas ng kinagisnan ko. Lalo ako’ng nasakal. Nagkaron na ko ng sarili ko’ng prinsipyong pinaniniwalaan at pinaninidigan. Hindi ba’t yun naman talaga yun? Ang maunawaan ko ang tama at mali base sa kung ano’ng naranasan ko?

Bakit ako bawal makaranas ng pagkakamali?

Di ba’t experience is the best teacher?

“Experience is the best teacher but we’re better than experience.”

Parang TV ad.

Hindi ako pwedeng matuto sa experience ng iba!

Hindi kami pareho. Tinawag nila ko’ng rebelde. Imbes na unawain, itinakwil nila ‘ko. Pinagbawalan at sinakal. Bawal ang kalayaan. Bawal ang kasiyahang hindi nila naiintindihan.

Bawal ako’ng maging ako.

Bakit?

Kung mali na maging ako bakit ako ginawang ako ng Diyos? Para masaktan? Hindi dahil hindi mapanakit ang Diyos. Pinipilit ko’ng tingnan sa maayos na perspective ang lahat pero mahirap gawin yun pag tumutulo ang luha mula sa mga mata ko.

Hindi ko maintindihan kung bakit ko kailangang danasin ang mga sakit na nararamdaman ko ngayon. Ano ba’ng kasalanan ko?
Hindi ako papayag.

Mahal ko ang sarili ko at mahal ko ang kinagisnan ko.

Ipaglalaban ko ang mga kaibigan ko dahil mababait sila. Hindi ako papayag na matahin sila ng iba. Hindi ako papayag na sasaktan sila ng iba. Hindi ako papayag na husgahan sila ng iba.

Kaibigan ko sila at patuloy ko silang gagawing kaibigan hangga’t kaya ko. Aalagaan ko sila at mamahalin like the siblings I never had.

I will break away from this cycle and I will live as me, without being dictated and without being held back by the principles that I never acknowledged.

May araw din kayo.

Hindi Ako Mabuting Tao Dahil Mahal Ko Ang Mga Mahal Ko

1

Read More

March 12, 2009

Pinag-aawayan niyo ba ng syota mo ang DotA? Inuuna pa ba niya ang DotA kesa sa’yo? Masyado ba siyang OA pagdating sa pagdodota? Pinagbabawalan ka na ba niyia mag-DotA? Palagay mo ba nambababae siya at dinadahilan lang niya ang DotA? Parati na ba niyang sinasabi na pera para sa DotA meron ka pero panggastos sa kanya ay wala? Pinapili mo ba siya: DotA o girlfriend? Nagulantang o nabwisit ka ba nung pinapili ka niya kung gusto mo ng girlfriend o Dota?

Nagiging third party na ba sa relationship niyo ang DotA?

Sabi nga nila, kasabay ng pag-unlad ng teknolohiya ay ang mga kabutihan at problemang dala nito. Dala ng teknolohiya ang computer at sa computer tayo nagdo-DotA... So ang DotA ba ay problema? Well, ang sagot mo ay depende kung ikaw yung girlfriend, yung gamer o yung hero. Hindi na bago ang problemang ‘to kaya bakit hindi natin subukang himay-himayin ang mga pananaw ng bawat side para maging maayos ang lahat?



“Mahilig man ako sa DotA, mahal naman kita!”
Dahil babae ako, baka sabihin nila na biased ako. Uunahin ko’ng subukang ipaliwanag ang side ng mga lalaki dahil generally, medyo hindi nila kayang ipaliwanag ang sarili nila at bihira ko’ng nakikitang naipapaliwanag ang side ng mga lalaki ng hindi nakakabwiset sa mga babae. Ang mga lalaki ay likas na may pagka-insensitive pero hindi naman sila likas na masasama’t walang puso’t mahilig manakit. Hindi sila isinilang para lang mag-deny ng mga tower, magtriple kill ng mga hero at mag-“Beyond Godlike” status. Kung naniniwala kang niligawan ka niya dahil mahal ka niya, ituloy mo ang pagbabasa pero kung ang pakiramdam mo ay niligawan ka niya para gawing display, paglaruan o dahil natutuwa (or usually nagagandahan... totoo yan, boys, aminin niyo), wag mo na ituloy dahil hindi DotA ang problema niyo kung hindi kayo mismo. Ngayon, kung bukas na ang isip mo at handa mo ng intindihin ang Dota Boyfriend mo, basahin mo na ang susunod na paragraph.
 

DotA : Ang Third Party

0

Read More

March 9, 2009

“Pag ang pinalit niya sa’yo ay pangit sa’yo, you win the break-up game. Pag ang pinalit niya sa’yo ay yung parang supermodel na maganda, you lose the break-up game. Yung ex-boyfriend mo, pangit ang pinalit sa’yo so don’t worry, wala yan.”

Yung comment na yan ay narining ko mula sa isang VJ sa Myx bilang reaksyon sa kwento ng isang letter-sender tungkol sa paghihiwalay nila ng boyfriend niya at pinalitan siya agad ng iba na hindi naman daw maganda. Hindi ko maalala kung sino ang VJ na yun pero alam ko babae siya.

Babae siya.

Yun ang isa sa mga dahilan kung bakit mas lalong nakakapikon ang comment niya na yun. Bilang babae, inexpect ko na mas magiging sensitive siya pero hindi. That comment was uncalled for. Sa ibang salita, hindi na niya yun dapat sinabi dahil mas nakakasakit lang yung sinabi niya.

Bakit?

The Break-Up Game?

0

Read More